Idea zarybiania jest prosta i atwa w realizacji. Z ikry uzyskanej w procesie sztucznego
lub naturalnego tara, w kontrolowanych warunkach oerodowiska, przy wysokiej prze-
¿ywalnooeci osobniczej, uzyskiwany jest wylêg wzglêdnie formy modociane ryb.
W koñcowym etapie wpuszczane zostaj one do u¿ytkowanych rybacko-wêdkarsko
wód, w celu wzmocnienia bytujcych tam populacji ryb, a tak¿e zwiêkszenia wysokooeci
ich odowu. Z rybackiego punktu widzenia zabieg zarybiania powinien byæ wieñczony
sukcesem, niejednokrotnie te¿ nie ma dla niego innej alternatywy, jak chocia¿by w przypadku
ponownego wsiedlania wymarego gatunku, lub utrzymania gatunku nierozradzaj
cego siê samodzielnie. W zbiornikach powyrobiskowych mog¹ byæ nimi np. karp,
wêgorz lub pstr¹g têczowy.
Jeoeli jednak dokadniej przyjrzymy siê problemowi, nader czêsto zarybianie nie
osiga zamierzonego celu. Zwaszcza dzieje siê tak wówczas, gdy do obsady wykorzystane
zostan zbyt mae ryby lub ryby niewaoeciwie dobrane do warunków oerodowiska,
które na dodatek bêd siê rozmna¿aæ. Kolejno przedstawionych zostanie dziesiêæ zasad
wskazujcych jakie postêpowanie prowadzi do niepowodzenia zarybienia, wzglêdnie
powstania nieakceptowalnego ryzyka ekologicznego. Tych dziesiêæ, obrazowo prezentowanych
zasad, pozwala równie¿ na odró¿nienie niewaoeciwych od waoeciwych praktyk
zarybieniowych, su¿cych zachowaniu naturalnych populacji ryb, jak równie¿ poprawiaj
cych atrakcyjnooeæ wêdkarsk wód. Tematykê tê szczegóowo omówiono
w podrêczniku pooewiêconym ochronie wód wêdkarskich (Arlinghaus 2017), jak równie¿
w sprawozdaniu z realizacji projektu zarybieniowego (www.besatzfische.de, Arlinghaus
i in. 2015).